Στο topgeargreece.gr έχουμε ασχοληθεί αρκετές φορές με την ταινία Ferrari. Τώρα που την είδαμε μάλλον δεν θα ξανασχοληθούμε. Εδώ είχατε διαβάσει μέχρι και fact checking από τον ίδιο τον γιο του Κομεντατόρε, τον Piero Ferrari, το βρετανικό Top Gear είχε πάρει συνέντευξη από σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή και γενικά υπήρχε ενθουσιάσμος αφού και ο σκηνοθέτης ήταν εγγύηση -Michael Mann είναι αυτός- και οι πρωταγωνιστές Adam Driver και Penelope Cruz είναι από τους πλέον "στριφτερούς" υποκριτικά.
Το πρώτο δείγμα ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν το box office. Αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο γιατί τότε θα κρίναμε και το κορυφαίο σινεμά σήμερα- δηλαδή αυτό της Νότιας Κορεάς- σε επίπεδο εισπράξεων. Προφανώς δεν το κάνουμε γιατί θα έρθει το πνεύμα του Κιούμπρικ, του Μπέργκμαν και του Χίτσκοκ και θα μας δαγκώσουν.
Διαβάστε Επίσης
Τι έμενε; Μα φυσικά να δούμε την ταινία. Ήδη στα πρώτα 20 λεπτά κοιταζόμασταν με αμηχανία. Αυτός που μίλησε πρώτος ήταν διστακτικός αλλά είπε την γνώμη του: "βαριέμαι". Και δεν βαρέθηκε γιατί περίμενε ταινία με αυτοκίνητα και του βγήκε οικογενειακό δράμα. Ξέραμε από πριν περί τίνος πρόκειται και μπορεί να είχαμε μια συναισθηματική φόρτιση λόγω Ferrari και Mann (που μας φάνταζε ο τέλειος συνδυασμός) αλλά ξέραμε.
Δεν περιμέναμε να χορτάσουμε από κόκκινα αυτοκίνητα και υπέροχο ήχο. Θέλαμε να δούμε μια διάσταση της προσωπικότητας -και λίγη κλειδαρότρυπα- του ανθρώπου που καθόρισε αυτό που λέμε σπορ αυτοκίνητο.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καλού Adam Driver, ο Mann δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Επί της ουσίας δεν απέδωσε το δράμα -που είχε αυτή η περίοδος για τον Enzo- αλλά ούτε τον δυναμισμό του ανδρός και το μεγαλείο της γυναικός -δηλαδή της γυναίκας του Enzo.
Ακόμα και η σκηνή με το τραγικό δυστύχημα που έγινε η αιτία να σταματήσει για πάντα o θρυλικός αγώνας Mille Miglia είναι ξερή και ταυτόχρονα αναίτια αναλυτική αλλά μόνο ως προς τα διαμελισμένα πτώματα.
Ψάχναμε τα ωραία πλάνα και τις σημαντικές σιωπές του Collateral, του Heat και άλλων ταινιών του Mann και πήραμε μόνο ένα Adam Driver που είχε κρεμάσει ο σκηνοθέτης του. Και έναν Patrick Dempsey με πολύ άσπρο μαλλί, o οποίος πήρε και την "δεύτερη" νίκη της καριέρας του στους αγώνες αυτοκινήτων -η πρώτη είναι αληθινή στο Le Mans.
Ταινίες αυτής της κατηγορίας -δηλαδή κάτι σαν δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ- στην ουσία είναι πιο εύκολο -και απαιτείται- να δημιουργήσουν συναισθηματική ταύτιση αλλιώς το παιχνίδι χάνεται. Στηρίζονται σε γεγονότα και αληθινούς χαρακτήρες που συνήθως είναι larger than life και είναι πολύ πιο εύκολο για τον θεατή να ταυτιστεί, σε σχέση με την καθαρή μυθοπλασία και τους fiction χαρακτήρες που την συνοδεύουν.
Ο Κομεντατόρε ίσως είναι ο ορισμός του χαρακτήρα που αν ασχοληθείς μαζί του έχεις πλούσιο υλικό για να αποτυπώσεις μίση και πάθη σε πολλά επίπεδα. Και όμως ο Mann δεν τα κατάφερε. Ίσως είναι μια κακή στιγμή του μεγάλου auter -όλοι δικαιούνται μία ή και παραπάνω- και δεν μειώνει ούτε την αξία του σημαντικού δημιουργού και σίγουρα όχι του θρυλικού Κομεντατόρε.
Κλείνουμε με δύο προτάσεις ταινιών της ίδιας κατηγορίας: αν δεν το έχετε κάνει ήδη, αξίζει να δείτε τόσο το Rush με την κόντρα των Lauda και Hunt στην F1 όσο και το Ford Vs Ferrari. Αμφότερες υπερπαραγωγές που "στρίβουν" καλά κυρίως χάρη στα εξαιρετικά σενάρια ενώ είναι και όσο petrolhead χρειάζεται. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι για εμάς το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο τεχνολογία και αισθητική, είναι επίσης ιστορίες μεγαλείου και συναίσθημα.
