Σε ένα από τα πιο συγκινητικά video με ιστορίες από ιδιοκτήτες σπάνιων Ferrari, τα οποία προβάλλονται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα της εταιρείας, παρουσιάζεται η αγάπη της Amanda και του Philip για την Ferrari 166 Inter, την παλαιότερη μη αγωνιστική Ferrari που υπάρχει σήμερα.
Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης περιοδείας στη Νέα Ζηλανδία με έναν μικρό στόλο από Ferrari Purosangue, μια ομάδα συντακτών ανακάλυψε έναν θησαυρό της αυτοκινητικής ιστορίας της Ferrari: μια Ferrari 166 Inter του 1948.
Η περίπλοκη ιστορία αυτού του μοναδικού αυτοκινήτου – με αριθμό σειράς 007-S – αποκαλύφθηκε μόνο μετά από λεπτομερή έρευνα από τους σημερινούς ιδιοκτήτες του, την Amanda και τον Philip, ένα ζευγάρι συνταξιούχων που ζουν στη Νέα Ζηλανδία και "υιοθέτησαν" την Ferrari 166 στην οικογένειά μας πριν από περίπου 30 χρόνια.
H Ferrari 166, που προέρχεται από το δεύτερο έτος ύπαρξης του εργοστασίου, ήταν ένα εκλεπτυσμένο όχημα.
Διαβάστε Επίσης
Ο κινητήρας V12 από κράμα αλουμινίου παρήγαγε υψηλές επιδόσεις για την εποχή του, δηλαδή 110 ίππους στις 6.500 σ.α.λ. από έναν κινητήρα 2.0 λίτρων ή 166 κ.εκ. ανά κύλινδρο. Από όπου όπως πολύ σωστά κατάλαβες πήρε και το όνομά της.
Η 007-S ήταν η πρώτη Ferrari 166 που έφερε το όνομα "Inter". Το 1949 εκτέθηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης και τον Μάιο του ίδιου έτους αγωνίστηκε στο Inter Europa Cup στη Monza. Οι πρώτοι αριθμοί σειράς είχαν τους περιττούς αριθμούς για αυτοκίνητα δρόμου και τους ζυγούς για αγωνιστικά, κάνοντας το 007-S το τέταρτο αυτοκίνητο δρόμου Ferrari που κατασκευάστηκε ποτέ.
Τα 001-S και 003-S δυστυχώς χάθηκαν για πάντα, ενώ το 005-S βρίσκεται στο Μουσείο Enzo Ferrari στη Μόντενα, καθιστώντας αυτό το συγκεκριμένο κόσμημα στην αγροτική Νέα Ζηλανδία το παλαιότερο εν λειτουργία αυτοκίνητο δρόμου από την Ferrari στον κόσμο.
Μέχρι τον Ιούλιο του ’49, το αυτοκίνητο είχε βρει τον πρώτο του ιδιοκτήτη, στη Γένοβα, και ακολούθησε ο δεύτερος, στη Φλωρεντία, το 1951. Ο τρίτος κάτοχος ήταν ο Πιέτρο Μπαρμπέτι, ο οποίος, παρά τον περιττό αριθμό σειράς, αγωνίστηκε με το 007-S στο Mille Miglia του 1952, τερματίζοντας 20ός στην κατηγορία του.
Διαβάστε Επίσης
Το 1953, ο Χένρι Μπαρτέτσι, ένας Αμερικανός αξιωματικός του στρατού που πέρασε από την Ιταλία, απέκτησε την Ferrari 166, με την οποία είχε τόσο επιτυχίες όσο και ατυχίες, συμπεριλαμβανομένου ενός μήνα στο νοσοκομείο μετά από ατύχημα σε μια αγωνιστική ανάβαση.
Οι επισκευές είχαν ως αποτέλεσμα να υποστεί ζημιές το αμάξωμα από την Carrozzeria Touring του Μιλάνου. Έτσι, όταν το 007-S διέσχισε τον Ατλαντικό το 1954 για να βρεθεί στα χέρια του Μπομπ ΜακΚίνσεϊ, του πλούσιου Αμερικανού δικηγόρου, ο τελευταίος είχε ζητήσει το αμάξωμα να χωριστεί από το σασί για να ολοκληρωθούν τις επισκευές. Όμως το πρότζεκτ σταμάτησε.
Το αμάξωμα παρέμεινε παραμελημένο σε ένα χωράφι για σχεδόν δύο χρόνια μέχρι που εμφανίστηκε ο Τόμας Γουίγκινς το 1956. Ο Γουίγκινς πήρε τη δύσκολη απόφαση να απορρίψει το αμάξωμα Touring λόγω της κακής του κατάστασης.
Θα περνούσαν όμως άλλα 15 χρόνια μέχρι να βρει ο Γουίγκινς ένα κατάλληλο αμάξωμα, ένα coupe που ήταν ένα από τα μόλις πέντε που κατασκευάστηκαν για τη Ferrari από τη Stabilimenti Farina, τον καροσερίστα από το Τορίνο που ιδρύθηκε από τον Τζοβάνι Φαρίνα, του οποίου ο αδελφός, Μπατίστα, θα ίδρυε αργότερα την περίφημη Pininfarina.
Το αμάξωμα Farina, που και αυτό είχε διασωθεί από ένα σασί 166 που είχε πέσει σε δύσκολους καιρούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρειαζόταν προσεκτική αποκατάσταση. Το μέγεθος του εγχειρήματος οδήγησε το πρότζεκτ σε νέα στασιμότητα για 23 χρόνια. Το 1994, ο Γουίγκινς εγκατέλειψε οριστικά το όνειρό του να οδηγήσει το αυτοκίνητο.
Και κάπως έτσι προέκυψε η Amanda. Αυτή και ο σύζυγός της, Philip, είχαν ήδη δύο μοντέλα Ferrari του 1966 – μια 330 GT και μια 330 GTC – όταν βρήκαν μια αγγελία σε ένα περιοδικό για την Ferrari 166 Inter, λίγο μετά τη μετακόμισή τους στη Νέα Ζηλανδία από την Αλάσκα. Μετά από έξι μήνες διαπραγματεύσεων, αυτό που έφτασε ήταν ένα σασί με ρόδες, έναν κινητήρα και ένα ξεχωριστό αμάξωμα. Συν πέντε ξύλινα κιβώτια γεμάτα με διάφορα εξαρτήματα.
Η Amanda και ο Philip κάλεσαν ένα εξειδικευμένο οίκο αποκατάστασης, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι τα περισσότερα από τα αρχικά εξαρτήματα του κινητήρα ήταν ακόμα χρησιμοποιήσιμα. Με την αποκατάσταση να ολοκληρώνεται τελικά το 1997, το ζευγάρι πραγματοποίησε ένα μακροχρόνιο όνειρο να φέρει το αυτοκίνητο πίσω στις ρίζες του.
Μια αεροπορική εταιρεία χορήγησε τη μεταφορά της Ferrari 166 Inter στη Ρώμη, από όπου η Amanda και ο Philip οδήγησαν μέχρι την Εμίλια-Ρομάνια, όπου το αυτοκίνητό τους ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στους εορτασμούς για τα 50 χρόνια της Ferrari στο Maranello.
Από τότε, το ζευγάρι έχει διανύσει πάνω από 50.000 χιλιόμετρα με την αγαπημένη τους Ferrari 166 Inter και παραμένουν τόσο παθιασμένοι με αυτό σήμερα όσο όταν το απέκτησαν. "Δεν είμαστε σχολαστικοί με την οδήγησή της", λέει η Αμάντα. "Δεν μας ενδιαφέρει πολύ να παρουσιάζουμε το αυτοκίνητο σε εκδηλώσεις. Μας αρέσει να μοιραζόμαστε το αυτοκίνητο με τους ανθρώπους, οδηγώντας το".
Η Ferrari 166 Inter έχει συμμετάσχει σε αναβάσεις σε όλη τη Νέα Ζηλανδία και παρά την προχωρημένη ηλικία του, παραμένει άκρως λειτουργικό. Φωλιασμένο στο μεγάλο γκαράζ από ξύλο αλάσκας, τοποθετημένο σε ένα γραφικό, καταπράσινο τοπίο, αυτό το λαμπερό 166 Inter αποτελεί ένα τετράτροχο μνημείο στην αφοσίωση της Amanda και του Philip, δύο αληθινών Ferraristi, των οποίων η αγάπη για το 007-S έχει διατηρήσει ένα κομμάτι αναντικατάστατης αυτοκινητικής ιστορίας ώστε να το απολαμβάνουν και να το θαυμάζουν οι μελλοντικές γενιές.
