Το παγκόσμιο motorsport προσφέρει ατελείωτες ιστορίες πάθους, θέλησης και αυταπάρνησης, χαρακτηριστικά που βρίσκει κανείς αν αναζητήσει σε συμπεριφορές και σκέψεις μεταξύ ορισμένων από τους κορυφαίους οδηγούς από καταβολής του σπορ. Όλα αυτά φαίνονται ξεκάθαρα σε πολύ ειδικές περιπτώσεις και η κυριότερη από αυτές είναι οι τραυματισμοί. Παρακάτω είναι ορισμένοι οδηγοί από τους σημαντικότερους παγκοσμίως που κατάφεραν να επιστρέψουν έπειτα από πολύ σοβαρούς τραυματισμούς.
Πολύ πρόσφατα, είδαμε τον Robert Wickens να επιστρέφει στην ενεργό δράση, ολοκληρώνοντας μια μακρά αποχή από την οδήγηση. Αποχή 1.258 ημερών, από τις 19 Αυγούστου του 2018 μέχρι και τις 27 Ιανουαρίου φέτος.
Τότε ο Καναδός οδηγός είχε ένα τρομακτικό ατύχημα στο Pocono, στον 14ο γύρο του Indycar. Το μονοθέσιό του απογειώθηκε, κατέληξε στον προστατευτικό φράχτη, διαλύθηκε και μαζί διαλύθηκαν τα περισσότερα κόκαλα στο σώμα του Wickens.
Τα οστά επανήλθαν στη θέση τους, όμως η βλάβη στον νωτιαίο μυελό του Καναδού δεν του επιτρέπει πλέον να περπατά. Αυτό δεν εμπόδισε την αποκατάστασή του, με στόχο να επιστρέψει στις πίστες και στη θέση του οδηγού.
Και το κατάφερε φέτος, έπειτα από τρεις πλήρεις αγωνιστικές σεζόν και μάλιστα με στυλ, καθώς όχι μόνο συμμετείχε στον πρώτο φετινό αγώνα του Michelin Pilot Challenge της IMSA στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ανέβηκε και στο βάθρο κατακτώντας την 3η θέση στην κατηγορία TCR.
Denny Hulme
Δεκαετίες νωρίτερα αλλά στο ίδιο περίπου αγωνιστικό περιβάλλον, στις Ηνωμένες Πολιτείες δηλαδή και στο πρωτάθλημα Can-Am, ο Denny Hulme μας χάρισε μια από τις πιο λαμπερές επιστροφές, καθώς η ιστορία ξεκίνησε με τραυματισμό αλλά κατέληξε με τίτλο.
Ο Hulme ήταν το 1970 μέλος της ομάδας της McLaren. Της ομάδας δηλαδή που είχε φτιάξει ο μεγάλος Bruce McLaren και ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από την σημερινή εταιρεία, αλλά ήταν ακόμη στην πρώτη της δεκαετία. Και λίγο έλειψε τότε να είναι και το τέλος, γιατί τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς ο Bruce McLaren έχασε τη ζωή του δοκιμάζοντας την McLaren M8D, το μονοθέσιο με το οποίο η ομάδα θα αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα Can-Am του 1970. Δύο εβδομάδες πριν τον θάνατο του Bruce, ο Hulme είχε τυλιχτεί στις φλόγες στο μονοθέσιό του, στις δοκιμές του Indy 500.
Τα εγκαύματά του ήταν σοβαρά και δεν του επέτρεψαν να αγωνιστεί στα επόμενα Grand Prix της Formula 1, όπου συμμετείχε με μια McLaren Cosworth. Ο Πρωταθλητής του 1967 στην Formula 1, όμως δεν τα παράτησε! Αντιθέτως "σκύλιασε" και αποφάσισε να γίνει η πηγή έμπνευσης για όλη την ομάδα, αγωνιζόμενος με γάζες στις ανοιχτές πληγές του και χωρίς ποτέ να διστάσει να μπει στην μάχη για τις νίκες. Το απέδειξε και με το παραπάνω κατακτώντας το Can-Am εκείνης της περιόδου με έξι πρώτες θέσεις, από τις εννέα συνολικά που πήρε η McLaren εκείνη τη χρονιά.
Niki Lauda
Τι; Υπήρχε ποτέ περίπτωση να μιλήσουμε για τραυματισμούς και επιστροφές και να μην ασχοληθούμε με τον Niki Lauda; Αναμφίβολα πρόκειται για την πιο διάσημη επιστροφή, η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε αντίστοιχη περίπτωση, παράδειγμα προς μίμηση και είναι εδώ που τα λέμε και ένας από τους λόγους που σε διαπλανητικό επίπεδο, η έννοια της αγωνιστικής οδήγησης είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το όνομα του Αυστριακού. Είναι επίσης και ένας από τους λόγους που η θρυλική πίστα του Nurburgring συναντάται ως "Πράσινη Κόλαση", καθώς στην Bergwerk, μια από τις στροφές της γερμανικής πίστας, το μεσημέρι της 1ης Αυγούστου του 1976 ο Lauda λίγο έλειψε να απανθρακωθεί μέσα στην φλεγόμενη Ferrari του.
Όλη αυτή η ζοφερή εικόνα όμως αποδείχθηκε μια λεπτομέρεια για τον Αυστριακό. Ένα "σαμαράκι" στον δρόμο για το οδηγικό μεγαλείο, το οποίο έμοιαζε να τον περιμένει, ήδη τότε. Η αποκατάσταση του ήταν εξίσου δραματική και επίπονη, αλλά κράτησε έξι εβδομάδες. Έχασε δύο αγώνες από εκείνο το πρωτάθλημα και επέστρεψε με τους επιδέσμους να καλύπτουν το καμένο του πρόσωπο, συχνά όχι πλήρως, για να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε. Έχασε το πρωτάθλημα του 1976 στις λεπτομέρειες και με τρόπο που μόνο να προσδώσει σε αυτό το μεγαλείο θα μπορούσε και την επόμενη χρονιά, στέφθηκε ξανά πρωταθλητής για δεύτερη φορά στην καριέρα του.
Tiago Monteiro
Ο μοναδικός λόγος που το ατύχημα και η επιστροφή του Tiago Monteiro στην ενεργό δράση δεν είναι μια από τις πιο viral ιστορίες που έχουν υπάρξει ever, είναι γιατί συνέβη στο WTCC και όχι στην Formula 1. Τον Σεπτέμβριο του 2017 ο Πορτογάλος οδηγός της Honda στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού ήταν επικεφαλής στην βαθμολογία έχοντας δύο νίκες και πέντε βάθρα στις 12 κούρσες του WTCC εκείνης της χρονιάς, μέχρι εκείνο το σημείο. Οι αντίπαλοί του θα χρειάζονταν ένα θαύμα για να του "κλέψουν" τον τίτλο, αλλά τελικά χρειάστηκε ένα εκείνος για να παραμείνει ζωντανός. Και άλλο ένα μετά για να επιστρέψει. Και μερικά ακόμη για να τον βλέπουμε ακόμη και σήμερα να οδηγεί.
Εκείνη την ημέρα του Σεπτεμβρίου, σε δοκιμές στην πίστα της Βαρκελώνης με το Honda Civic Type-R, ο Monteiro πάτησε το φρένο αλλά αυτό δεν ανταποκρίθηκε. Η σύγκρουση υπολογίζεται ότι ήρθε με περίπου 160χλμ./ώρα σε ένα ατύχημα που δεν έχει δημοσιευτεί ποτέ. Έμεινε χωρίς τις αισθήσεις του για έξι ώρες. Είχε σπάσει τρία πλευρά και είχε κόψει σημαντικά νεύρα στο σώμα του. Είχε καταστρέψει ακόμη και τα νεύρα που δίνουν εντολές στα μάτια, έτσι όταν επανήλθε δεν έβλεπε.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά ήταν ο ίδιος που εξηγούσε σε ένα video που δημοσιεύτηκε στο λογαριασμό του WTCC, οτι ήθελε να επιστρέψει διακαώς, αλλά για προληπτικούς λόγους, έπρεπε να περιμένει 2-3 μήνες ακόμη. Κάπως έτσι η πλήρης επιστροφή του σφραγίστηκε στους 14 μήνες, με την Honda να τον στηρίζει και εκείνον να της χαρίζει δύο σπουδαίες συνεχόμενες νίκες στον 24ωρο αγώνα του Nurburgring, στην κατηγορία TCR.
Felipe Massa
Ατυχήματα σαν αυτό του Felipe Massa στην Ουγγαρία του 2009, είναι για κάποιους από τη γενιά των 40ρηδων, ό,τι και εκείνο του Lauda για τους παππούδες fans του motorsport σήμερα. Εκείνο το μεσημέρι ήταν ξεκάθαρο ότι κάτι πολύ σπάνιο στο παγκόσμιο motorsport έχει συμβεί και κάτι πολύ κρίσιμο επίσης. Οι εικόνες του κατεστραμμένου κράνους από ένα μεταλλικό κομμάτι, το μέγεθος του τραυματισμού του Βραζιλιάνου και το μούδιασμα που σκορπίστηκε στο συνήθως λαμπερό "τσίρκο" της Formula 1 ήταν σαφή δείγματα για αυτό.
Ο Massa κόντεψε να πεθάνει! Ένα κομμάτι από την ανάρτηση της Brawn του Rubens Barrichello, διέλυσε το κράνος του και έφτασε στο πρόσωπό του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, από όπου βγήκε αρκετές ημέρες μετά με το τιτάνιο να έχει αντικαταστήσει οστά του κρανίου του, πάνω από το αριστερό του μάτι. Η χρονιά είχε τελειώσει εκεί, μέσα στη μέση του καλοκαιριού, δεν είχε τελειώσει όμως και η καριέρα του, καθώς στο βραζιλιάνικο grand Prix του 2009, ήταν εκείνος που κυμάτισε την καρό σημαία του τερματισμού στους νικητές, αλλά κυρίως έδειξε ότι θα επέστρεφε. Το 2010 το έκανε και μάλιστα με μια δεύτερη θέση στις κατατακτήριες δοκιμές του Μπαχρέιν.
A. J. Foyt
Ο Αμερικανός Anthony Joseph Foyt Jr. έχει μια μεγάλη και ζηλευτή καριέρα που ξεκίνησε νωρίς το 1950 και ολοκληρώθηκε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το μόνο που δεν μπορεί να θεωρηθεί ζηλευτό, σε αυτήν την πορεία που τον έχει φέρει στην εποχή μας να είναι ιδιοκτήτης μιας από τις ομάδες του Indycar, είναι τα τρία σοβαρά ατυχήματα που είχε. Το πιο πρόσφατο ήταν αυτό που είχε στο CART αγωνιζόμενος με την δική του ομάδα. Έσπασε και τα δύο του πόδια στον αγώνα στο Road America, αλλά το 1991 επέστρεψε για να συμμετάσχει στο Indy 500, κάτι που έκανε και το 1992 για την 35η συνεχόμενη συμμετοχή του στην θρυλική πίστα της Αμερικής.
Παρόλα αυτά, αυτή δεν ήταν η μεγαλύτερη επιστροφή του Foyt στην καριέρα του, γιατί αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο ατύχημα στην καριέρα του. Τον Ιανουάριο του 1965 στην πίστα του Riverside τα φρένα του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο Foyt παρέδωσαν με αποτέλεσμα ένα σφοδρό ατύχημα για τον Αμερικανό. Ο γιατρός της πίστας διέγνωσε τον θάνατό του, αλλά ο αντίπαλός του, Parnelli Jones, που λίγο νωρίτερα είχε εγκαταλείψει από τον αγώνα, διέκρινε μια σπασμωδική κίνηση από τον Foyt και έπεσε πάνω του να τον επαναφέρει στη ζωή. Τα κατάφερε και ο Foyt έμεινε για μερικούς μήνες εκτός αγώνων. Επέστρεψε όμως την ίδια χρονιά και κέρδισε κιόλας στον δεύτερο αγώνα της Daytona, τα 400 μίλια, ενώ συμμετείχε κανονικά και στο Indy 500 τον Μάιο του 1965.
Mika Hakkinen
Το ατύχημα του Mika Hakkinen στην Αδελαΐδα του 1995, είναι μάλλον μια στιγμή που έχει περάσει στα ψιλά της μεγάλης ιστορίας του σπουδαίου Φινλανδού πιλότου στην Formula 1. Ήταν όμως μια στιγμή που άλλαξε τη ζωή του όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος. Κυρίως γιατί ήταν τυχερός και πολλά καλά πράγματα συνέβησαν εκείνη την ημέρα που συνέβαλαν στο να γλιτώσει τη ζωή του. Τα βασικότερα εξ αυτών όπως τα θυμόταν μερικά χρόνια μετά ήταν πως στην στροφή που είχε την έξοδο με την McLaren του τότε, υπήρχε ιατρικό team έτοιμο να επέμβει, ενώ 200 μ. μακρύτερα ήταν το νοσοκομείο της πόλης στο οποίο μεταφέρθηκε αμέσως.
Νωρίτερα επί τόπου στο σημείο του ατυχήματος ο εθελοντής ιατρός Jereme Cockings του είχε κάνει τραχειοτομή ώστε να συνεχίσει να αναπνέει, καθώς η εσωτερική αιμορραγία είχε φράξει όλες τις διαθέσιμες εισόδους αέρα στο σώμα του. Το κρανίo του είχε σπάσει από την σύγκρουση με 180χλμ./ώρα χωρίς Hans και η παραμονή του στο νοσοκομείο ολοκληρώθηκε έπειτα από μήνες.
Επέστρεψε την επόμενη χρονιά στην F1 και αυτό το σκέλος της καριέρας του, μετά το ατύχημα, ήταν αυτό που τον έστειλε στο Πάνθεον της Formula 1.
Alex Zanardi
Δεν μπορείς να μην ασχοληθείς με την περίπτωση του Alessandro Zanardi και να μείνεις ασυγκίνητος. Δεν μπορείς να μην επικαλεστείς τις ανώτερες δυνάμεις αυτού του κόσμου και να προσευχηθείς να σταματήσει αυτή η αέναη δοκιμασία του Ιταλού. Ενός ανθρώπου που έχει αποδείξει με τον πιο χαρακτηριστικό και αδιαμφισβήτητο τρόπο, σε παγκόσμιο επίπεδο, πως είναι ένας μαχητής από τους λίγους. Πως όλα τα δεινά του κόσμου να πέσουν πάνω του εκείνος θα είναι εκεί να τα αντιμετωπίσει και να το κάνει με διάθεση για το επόμενο βήμα.
Όλα αυτά ξεκίνησαν το 2001 από το ευρωπαϊκό oval του Lauzits, το Lauzitsring! O Zanardi είχε αποχωρήσει από την Formula 1 το 1999 και επέστρεφε εκείνη τη χρονιά στους αγώνες συμμετέχοντας στο αμερικανικό CART. Σε κάποιο σημείο του αγώνα, ο οποίος κυλούσε αρκετά καλά για τον Ιταλό και πλησίαζε στο τέλος του, βρέθηκε να επιστρέφει στην πίστα από τα pits, έχασε τον έλεγχο όμως και το μονοθέσιο της Reynard που οδηγούσε βρέθηκε ακυβέρνητο έπειτα από πολλαπλά τετ-α-κε στο κέντρο της πίστας. O Alex Tagliani που κινούταν εκείνη τη στιγμή στο σημείο εμβόλισε τον Zanardi με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Τα πόδια του Ιταλού βρέθηκαν επί τόπου, μακριά από το σώμα του, το οποίο είχε ήδη χάσει τα ⅔ του αίματος όταν απεγκλωβίστηκε. Η σφοδρότητα του ατυχήματος κόβει την ανάσα όσες φορές και αν το δεις, όσες και αν το έχεις ήδη δει!
Φυσικά πέρασε πολύ καιρός πριν επιστρέψει στην ενεργό δράση, αλλά το έκανε με μοναδικό τρόπο. Σχεδίασε δικά του πρόσθετα μέλη γιατί δεν ήταν ικανοποιημένος από αυτά που του έδιναν οι εταιρείες και δύο χρόνια μετά το ατύχημα επέστρεψε στην πίστα όπου έχασε τα πόδια του για να ολοκληρώσει τους 13 τελευταίους γύρους εκείνου του αγώνα. Στην συνέχεια της καριέρας του συμμετείχε στους αγώνες τουρισμού και GT με νίκες στο WTCC και τερματισμούς στις 24 ώρες της Daytona, ενώ έγινε και σπουδαίος Ολυμπιονίκης στο ποδήλατο χειρός που έγινε η άλλη του μεγάλη αγάπη.
Δυστυχώς μια σύγκρουση με φορτηγό κατά τη διάρκεια δοκιμών για τους Ολυμπιακούς αγώνες σε δρόμο της Ελβετίας, τον έχει φέρει ξανά στη θέση του μαχητή, καθώς και πάλι οι τραυματισμοί του ήταν σοβαρότατοι και από αυτούς προσπαθεί να ανακάμψει τώρα.
Ari Vatanen
O Ari Vatanen μπορεί να είναι ίσως ο μεγαλύτερος rally driver όλων των εποχών, παρόλα αυτά από το ατύχημα που είχε το 1985 στην Αργεντινή, δεν μπορεί κανείς να πει οτι επέστρεψε ίδιος. Και είναι φυσιολογικό όταν η εμπειρία είναι τόσο near death που επιβάλλει μακροχρόνιες αποκαταστάσεις και κυρίως αλλαγή προσέγγισης πάνω στην ίδια τη ζωή. Παρά όμως το γεγονός πως δεν διεκδίκησε ξανά πρωτάθλημα στο Παγκόσμιο Ράλι, από το 1985 δεν σημαίνει κιόλας οτι ξέχασε να οδηγάει ή ότι σταμάτησε να είναι ανταγωνιστικός. Σε κάθε περίπτωση ήταν το ίδιο απολαυστικός στο τιμόνι όπως εξάλλου απέδειξε με την ανάβαση στο Pikes Peak το 1988. Ως δημοφιλής, προσιτός, συμπαθής και καταδεκτικός κατέληξε στην πολιτική, ολοκληρώνοντας και εκεί μια σημαντική πορεία ως Ευρωβουλευτής.
Πάντως μεταξύ μας, ίσως ήταν και κάπως τυχερός καθώς λόγω του ατυχήματός του έχασε ολόκληρο το πρωτάθλημα του 1986, της χειρότερης και πιο τραγικής χρονιάς του μετέπειτα WRC.
Kyle Busch
O Kyle Busch έχει χτίσει τον δικό του μύθο στο αμερικανικό NASCAR και τον συντηρεί με κάθε τρόπο, με τον πιο αποδοτικό από αυτούς τους τρόπους την αποδοχή του ατελείωτου γιουχαΐσματος που δέχεται σε κάθε αγώνα που συμμετέχει. Για κάποια χρόνια και στο πλαίσιο της αναβάθμισης του Xfinity Series, της 2ης κατηγορίας του NASCAR, ο Busch όπως και πολλοί άλλοι καλοί και αναγνωρίσιμοι οδηγοί του Cup Series, συμμετείχαν στο 2ο τη τάξει πρωτάθλημα.
Εκεί στον αγώνα της Daytona τον Φεβρουάριο του 2015 το αυτοκίνητό του κατέληξε ανεξέλεγκτο σε ένα από τα πολλά ατυχήματα που συμβαίνουν συνήθως στο NASCAR και έπεσε πάνω στον τοίχο με ταχύτητα 90 μιλίων/ώρα. Ο Busch ήταν αρκετά ψύχραιμος να βγάλει το μισό σώμα του από το παράθυρο του αγωνιστικού και ενημέρωσε κιόλας τους διασώστες πως κάτι άσχημο έχει συμβεί με τα πόδια του. Η αποκατάσταση των δύο σπασμένων ποδιών του τελικά, πήρε μερικούς μήνες και επέστρεψε στην ενεργό δράση τον Μάιο εκείνης της χρονιάς. Τον Δεκέμβριο κατακτούσε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, έχοντας σημειώσει πέντε νίκες (τρεις συνεχόμενες) και άλλες έξι νίκες στο Xfinity Series.
Φωτογραφίες: Goodwood Festival of Speed, IMSA, NASCAR